Επτά χιλιόμετρα ανατολικά του Μαρκοπούλου στις νοτιότερες ακτές του Νότιου Ευβοϊκού Κόλπου βρίσκεται η περιοχή του Πόρτο Ράφτη ή Λιμήν Μεσογαίας.
Συνορεύει βόρεια με τον Αερολιμένα Αθηνών, νότια με τον Κουβαρά στην ευρύτερη περιοχή του Όρους Μερέντα, δυτικά με το Μαρκόπουλο Μεσογαίας και ανατολικά βρέχεται από τον Νότιο Ευβοϊκό κόλπο.
Μια σειρά αρχαιολογικών ευρημάτων δείχνει την ανθρώπινη παρουσία στον χώρο τουλάχιστον από την εποχή της Πρώιμης Χαλκοκρατίας (2600-1800 π.Χ.), η περιοχή αντιστοιχεί στους αρχαίους δήμους των Πρασιών (νοτιανατολικά) και Στειρίας (βόρεια).
Τον 8ο αιώνα π.χ. με την οικοδόμηση του ιερού της Αρτέμιδας στην γειτονική Βραυρώνα ένα από τα σπουδαιότερα ιερά στην Ελλάδα έχουμε δημιουργία νέων οικισμών στην περιοχή, άλλα λατρευτικά ιερά υπήρχαν στην Μερέντα και την Χαμολιά. Οι πληθυσμοί ασχολούνται εκείνη την εποχή με την γεωργία και το εμπόριο με τις Κυκλάδες. Την πρωτοβυζαντινή περίοδο η περιοχή του Πόρτο Ράφτη εξακολουθούσε να κατοικείται, βρέθηκαν ερείπια μιας τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής, οργανωμένο νεκροταφείο, δημόσιο κτήριο, λουτρικό συγκρότημα, λείψανα οικιών, γλυπτά και νομίσματα. Από τον 12ο αιώνα μετά την κατάρρευση του Βυζαντίου και με τις ληστρικές επιδρομές των πειρατών η περιοχή ερημώθηκε, μετά την έλευση των Αρβανιτών τον 14ο αιώνα ακολούθησε τις τύχες του γειτονικού Μαρκόπουλου. Στις αρχές του 20ου αιώνα το Πόρτο Ράφτη ήταν ένας μικρός οικισμός με κατοίκους προερχόμενους από το Μαρκόπουλο, η κύρια ασχολία του ήταν το ψάρεμα, η καλλιέργεια μπαστανιών και το εμπόριο με τα νησιά του Αιγαίου.
Στο μεγαλύτερο νησάκι του Πόρτο Pάφτη (Ράφτης) βρέθηκε αρχαίο κολοσσιαίο άγαλμα γυναίκας, που οι ντόπιοι αποκαλούσαν «ο ράφτης». Aπό αυτό λέγεται ότι πήρε και το όνομά της η περιοχή, όπου έχουν ανακαλυφθεί τάφοι Mυκηναϊκής Περιόδου. Εντούτοις, η άποψη αυτή είναι μάλλον παρετυμολογική και πιθανότερη θεωρείται η αναγωγή τού β΄ συστατικού Ράφτη στο αλβανικό rrapthi«πλατανάκι» (υποκοριστικό τού rrapi «πλάτανος»), το οποίο στη συνέχεια συνδέθηκε παρετυμολογικά με τη λέξη ράφτη.
